Patolojikleştirme Normal Üstün Zekalı Davranış

Oğlum gençken ve öğretmenler bana DEHB olduğunu söyleyip durduğunda bu kavramı öğrendim. Biri bana ilk defa DEHB olduğunu söylemişti, altı yaşlarında ve birinci sınıftaydı. Kendisi tarafından öğretilen bir okuyucuydu ve birinci sınıftayken akıcı bir okuyucuydu, sekiz yaş ve üstü çocuklar için kitap okuyordu. Umutsuzca evde olduğu gibi okulda bilim hakkında kitaplar okumak istedi ancak öğretmen buna izin vermedi. Önce gerekli materyali okuduğu, sonra başka kitap açmasına izin verilmeden önce anlama testlerini geçtiği konusunda ısrar etti. Ona işkence gibiydi ve kendisini evde bekleyen kara delikler hakkında kitapları olduğunu bildiği zaman, arka bahçedeki bunnies okumaları boyunca hala oturmakta çok zorlanmıştı.

Daha sonra oğlum sekiz yaşındayken, onu bir psikolog tarafından test ettirdim. Test sonuçlarını onunla tartışmaya gittiğimde, yetenekli çocuklar ve DEHB hakkında çok ilginç bir tartışmamız vardı. Beni normal çocukluk davranışını patolojiye sokmaya başladığımız fikrine ilk getiren oydu. Bu 1998’de geri döndü. O zamandan bu yana uzun bir yol kat ettik, normal davranışları patolojiye sokmak için daha fazla yol bulduk.

Patoloji, hastalığın çalışmasıdır. Aynı zamanda normdan sapma, “anormal” bir şey. Bir davranışın patolojisi, tamamen normal bir davranışı problem, etiketleme, müdahale, tedavi veya ilaç gerektiren bir davranış olarak etiketlemektir. Maalesef, toplumumuzdaki birçok çocuk için tamamen normal olan davranışlara bu yapıyor. Örneğin, küçük çocukların hala sınıfta oturmaları istendiğinde huzursuz ve kıpır kıpır olmak normaldir. Bugün, sınıfta kıpırdanan herhangi bir küçük çocuğun derhal DEHB olduğu şüphesi var. Bazı çocuklar DEHB’ye sahipken, kıpırdanan ya da oturamayan her çocuk hala yoktur. Aynı şekilde, her karamsar çocuğun bipolar bozukluğa sahip olduğuna inanılıyor. Yine, bazı çocuklar bunu yaparken, karamsar çocukların hepsinde yoktur. Normal davranışların bu şekilde patolojisi, yetenekli çocuklarda, yeteneksiz çocuklarda olduğundan daha yaygındır.

Genel olarak normal davranışı tanımlamak yeterince zor; Normal yetenekli davranışları tanımlamak daha da zor olabilir çünkü üstün yetenekli çocukların birçok davranışı bazı bozuklukların veya başkalarının semptomlarına uyuyor olabilir. DEHB muhtemelen normal yetenekli çocukların yanlış tanı aldığı en yaygın hastalıktır. Sınıfta tartışmasız yetenekli bir çocuk genellikle hareket eder ve hareket etmenin fiziksel olabileceğini söyler. Çocuk kıpır kıpır kıpır kıpır çalabilir. Odaklanmak ve dikkat etmek zor bir zaman geçirmiş gibi görünecek. Hayal kurabilir. Bununla birlikte, o çocuğa uygun bir sorunla karşı karşıya kalındığında, davranışlar bazen bir gecede kaybolur. Ne yazık ki, okullar “olgunlaşmamışlık” ya da daha önce verilen işi yapamama gibi sebeplerden ötürü, zorlu bir iş sunmak istemeyebilir.

Üstün yetenekli çocukların diğer normal fakat yanlış anlaşılan davranışları duygularını içerir. Üstün yetenekli çocuklar, Dabrowski’nin ifadesine göre, duygusal olarak aşırı duyarlı ya da fazla abartılı olabilirler. Bu, üzgün olduklarında çok üzgün oldukları ve mutlu olduklarında çok mutlu oldukları anlamına gelir. Bu, insanları bu tür çocukların bipolar olduğuna inanmaya yönlendirir. Onlar değil. Onlar sadece yoğun – her şeyi derinden hissediyorlar.

Üstün yeteneklilerin birçoğu yetenekli çocuk için ortak olan, duygusal duyarlılıktır. Bu aşırı uyarılabilirliğe sahip çocuklar, çoraplarındaki yüksek seslerden veya dikişlerden veya bazı yiyeceklerin dokusundan rahatsız olabilirler. Bu tür duyusal girdilere şiddetle tepki gösterebildiklerinden, genellikle SPD (Duyusal İşleme Bozukluğu) olduğu gibi yanlış teşhis edilirler. Bu ifade, duygusal üstünlüğü olan yetenekli çocukları tarif ediyor gibi görünmektedir: “SPD’li bir kişi, duyuma aşırı tepki verebilir ve giyim, fiziksel temas, ışık, ses, yiyecek veya diğer duyusal girdileri dayanılmaz bulabilir.” Çocuğunuzun bu aşırı abartılabilirliği varsa, ellerini sinemada kulağının üzerine koyduğunu veya dikişlerini nefret ettiği ya da gömleklerinin arkasındaki etiketleri çektiği için çoraplarını çıkardığını fark edebilirsiniz. doku ya da koku yüzünden bazı yiyecekleri yemek için.

Üstün yetenekli çocukların çoğu da mükemmeliyetçidir. Sadece her şeyi kendileri mükemmel yapmak istemiyorlar, başkalarının da mükemmel olmasını bekleyebilirler. Bu nedenle, hata yapmış bir öğretmeni düzeltebilirler. Amaçları bir öğretmene meydan okumak değil, bilgiyi düzeltmektir. Bu, bazı insanların böyle bir çocuğun ODD – Muhalif Meydan okuyan Bozukluğu olduğunu iddia etmesini engellemez. Ya da yetenekli bir çocuğun mükemmeliyetçiliği, herşeyi mükemmel bir düzende istemesine neden olabilir: her şey şekil veya renk veya boyutta düzenlenir. Bu davranış bazı insanları çocuğun OKB – Obsesif Kompulsif Bozukluğu olduğuna inanmasına neden olabilir.

Bazı insanlar bana, teşhisin önemli olmadığını, bir çocuğun “problem” davranışı için tedavi göreceğine inandıklarını söylediler. Aslında, bazı ebeveynler bu psikolojik tanıları araştırır çünkü bir çocuk sahibi olduğunda, bir IEP’ye (Bireysel Eğitim Planı) hak kazanır. Bir IEP, çocuğun bireysel ihtiyaçlarını karşılamak için tasarlanması gerektiğinden, “engellilik” tanısı konulan konaklama yerlerine ek olarak daha zorlu çalışmalara olan ihtiyaç da dahil edilecektir.

Bu yaklaşımın birçok hatası var. Birincisi, tedavi genellikle etkisizdir. Her şeyden önce, yetenekli çocukların, her özel çocuğun ihtiyaç duyduğu gibi, yetenekleri için özel olarak tasarlanmış özel konaklamalara ihtiyacı vardır. Bir çocuğun yetenekli olmasına bağlı olarak ihtiyaçları göz ardı ederken sahip olmadığı bir durumu sağlamak için tasarlanan herhangi bir tedavi etkili olamaz.

Diğer bir hata ise, bazı teşhislerin ilaç içeren bir tedavi ile gelmesidir. Bu, Ritalin’in sıklıkla reçete edildiği DEHB için geçerlidir. Ritalin 2. sınıf bir ilaçtır, yani kokain gibi bir narkotiktir. Risksiz değildir, öyleyse neden bu ilacı almadığı bir durumu tedavi etmesi için çocuğa verin?

Bu yaklaşımın son hatası, çocuğa tamamen normal davranışın normal olmadığını söyler. Bir çocuğa mavi gözleri olması için davranmak gibi. Bir çocuğun kendisini anlamalarına yardım etmek yerine, bir çocuğun kendisinde yanlış bir şey olduğunu söyler. Eğer bir çocuk gerçekten bu koşullardan birine sahipse, kesinlikle onun yardımını görmek isteriz. Üstün yetenekli olmak, çocuğu bu sakatlıklardan birine karşı bağışıklık kazanmaz, ancak dikkatli bir tanı konmalıdır. Bu özellikle doğrudur çünkü tanı, okulun etrafındaki bir çocuğu ve hayatının geri kalanını izler. Bu tanı konulduktan sonra, ondan kurtulmak çok zordur. Bu da yetenekli bir çocuğun yetenekli olmasıyla ilgili gerçek sorunları çözmeyi zorlaştırıyor. Hepimiz her çocuk için en iyisini seçmeliyiz ve bu yetenekli çocukları da içerir.